Osada Klembów (Klębów) jest bardzo stara. Świadczą o tym wykopaliska, w czasie których odkryto glinianą urnę z czasów pogańskich oraz szczątki murowanych zabudowań, na półtora łokcia w ziemi, ulicę brukową pochodzącą ok. X-XI wieku. Klembów posiada tereny bardzo zalesione z przewagą drzew liściastych. Dziś jest rezerwatem leśnym pod nazwą „Dębina” lub „Lipka”. Przez wioskę przepływają rzeki w odległości 200 m od kościoła rzeka zwana „Boruczą” lub „Rynią” oraz druga rzeka ok. 200 m zwana Rządzą.
Dokumenty mówiące o początkowej przynależności parafii klembowskiej do diecezji gnieźnieńskiej wskazują na fakt erygowania parafii przed 1075 rokiem, gdyż od tego momentu nowoutworzona diecezja płocka objęła swoim zasięgiem Mazowsze.
Pierwsze wzmianki informują, że Klembów należał do dóbr Książąt Mazowieckich. Książe Janusz II przyznaje rozległe dobra – Pruskowo rycerzowi Świętosławowi, pieczętującemu się herbem „Roch” w nagrodę za usługi wyświadczone Ojczyźnie i dworowi książęcemu.
Znak rodowy Klembowa pochodzi od Świętosława – jest nim kolumna w herbie. Świętosław rozbudował i zaludnił swoją majętność. Po śmierci Świętosława czterej jego synowie: Piotr Mikołaj, Jan i Andrzej dzielą spuściznę, a więc Pruskowo, Pęcice, Progrosewo i Kłębów z przyległościami, a przejąwszy od dziedzicznych miejscowości nazwiska, stali się protoplastami rodów: Pruszkowskich, Pęcickich, Progroszewskich, i Kłębowskich. W r. 1580 Stanisław Klembowski posiadał wsie: Szczepanek, Jażwie, Międzyleś, Jasienicę, Łysobyki, Cisie i Miąsze.
Parafia została erygowana w pierwszej połowie XIV wieku. Był to kościół drewniany na starym cmentarzu wzniesiony pod wezwaniem Św. Klemensa papieża i męczennika. Jego fundatorem był – Pan Woliński. Poświęcenia Kościoła dokonał Ks. Klemens Pierzchała, biskup płocki za panowania Kazimierza Wielkiego.
Wizytacja z 1616 dokonana przez Marcina Szyszkowskiego, biskupa Płockiego mówi, że zachowała się płyta na której wypisana została fundacja i akt erekcyjny kościoła. W świątyni znajdowała się zabytkowa drewniana konfesja Św. Klemensa. Kolatorem tego kościoła był pan Woliński. Można znaleźć wzmiankę, że nową wzniesioną świątynię w dniu 17. III. 1629 r. poświęcenia dokonał ks. Andrzej Chryzostom, Załuski biskup płocki. W 1629 r. administratorem był Adalbertus Chrzanowski.
W czasie potopu szwedzkiego osada uległa zniszczeniu. Szwedzi wespół z ludźmi księcia Bogusława Radziwiłła , którymi dowodził Koniuszy Litewski-Forgiel zniszczyli wioskę Klembów i kościół ze wszystkimi jego dodatkami, wszelkimi dobrami, aparatami, różnymi parafialnymi rejestrami, metrykami. Działo się to 23 kwietnia 1656 roku w dzień św. Wojciecha. Proboszcz po spaleniu nie mógł wznieść kaplicy czy oratorium ze względu na spadek wartości pieniędzy. Dopiero w 1658r. 18 lipca zostaje wzniesione nowe oratorium. Fundatorem był ród Czosnowskich i Wolińskich.
Wizytacja z 20 września 1680 r. ukazuje, że kościół na starym cmentarzu w 1667 został spustoszony i dewastowany przez Szwedów i Kozaków. Nowa świątynia została zbudowana przez Wojciecha Mościckiego, kanonika parafii Klembów, a także przez kolatorów Czosnowskich i Wolińskich. Kościół ten zostaje poświęcony przez ks. Andrzeja Załuskiego, biskupa płockiego w 1699 roku w III niedzielę po Wielkanocy.
Kościół Klembowski posiadał kaplicę Św. Krzyża, która została erygowana 21 grudnia 1561 roku przez ks. Andrzeja Moskowskiego biskupa płockiego. Fundatorem tej kaplicy był Jan Woliński. Kaplica była drewniana i posiadała czarny drewniany ołtarz z obrazem Crucifixi – namalowany na płótnie. Drzwi z kaplicy prowadziły na cmentarz. Posiadała pomieszczenie do przechowywania ciał zmarłych osób. W prezbiterium były dwa okna. W swej konstrukcji posiadała chórek. Kaplica stanowiła oddzielną budowę. Była zbudowana na miejscu, gdzie jest wzniesiony obecny kościół.
W parafii istniała szkoła parafialna, w 1690 r. rektorem jej był Mateusz Blikowski, jest to zapisane w sprawozdaniu z wizytacji szkoły przeprowadzonej przez wizytatora Mateusza Dąbrowskiego z Kobyłki w 1700 r.
W 1698 r. proboszczem parafii jest Ks. Bartłomiej Sobkowicz. Opis sprzętu do Mszy św. spisany przez ks. Sobkowicza plebana Klembowskiego z roku 1714 dnia 3 sierpnia a podany ks. Mikołajowi Olendzkiemu przy wprowadzeniu do tejże kaplicy podaje spis rzeczy: między innymi znajdowały się: ornat-czerwony, dwa zielone trzy welony, antepedium wiśniowe ze srebrną koronką, mszał stary w czerwonej oprawie, kielich staroświeckiej roboty z obu stron wyzłacany i patena. Nie ma wzmianki kto był ofiarodawcą tych przedmiotów.
Jan Woliński przy powstaniu kaplicy dokonał zapisu części ziemi pod budowę domu dla organisty i kościelnego. Zapis ten znajduje się w Aktach Konsystorza Pułtuskiego z 1633 r. Zabudowa ta, znajdująca się przy kaplicy Św. Krzyża uległa zniszczeniu w r. 1709 podczas zarazy, pozostał tylko domek, który później spłonął.
Podczas insurekcji Kościuszkowskiej drugi kościół drewniany w Klembowie zostaje spalony w 1794 r. W tym czasie w Woli Rasztowskiej i Tule zostaje osadzony II Korpus wojsk rosyjskich. Z biegiem czasu żołnierze ci się osiedlili i z tej racji spotykamy na cmentarzu groby prawosławne. Na powstanie Królewskiej Republiki Polskiej w 1794 r. księża na cele insurekcji ofiarowali: złotą monstrancję, złoty kielich, wota M. Bożej, Krzyż Jezusa Chrystusa, dwie korony z ołtarza Św. Józefa – na cele dozbrojenia wojska.
W r. 1810 do parafii Klembów należą wioski: Klembów, Krusze, Borki, Jasienica, Miąsze, Łysobyki, Jaźwie, Międzyleś, Szczepanek, Kobiel, Kąty Międzyleskie, Wola Rasztowska, Roszczep, Tłuszcz, Kraszew, Rasztów, Dobczyn, Pasek, Kozły, Lipka i Zamość – to Bona Regalia.
Początkowo Klembów należał do diecezji płockiej dekanatu stanisławowskiego. Po rozbiorach należy do diecezji lubelskiej, dekanatu stanisławowskiego prefektury warszawskiej. Stąd znajduje się wizytacja generalna ks. biskupa lubelskiego dokonana w 1810 roku.
W 1818 diecezja lubelska przekazuje parafię Klembów archidiecezji warszawskiej. Na mocy postanowienia I Synodu Warszawskiego z 1922 roku powstaje dekanat radzymiński do którego została przyłączona parafia Klembów.
Po insurekcji kościuszkowskiej parafia Klembów podejmuje kolejną odbudowę kościoła. Zostaje wzniesiona murowana świątynia, kryta gontami. Budowa zostaje ukończona w 1829 r. Fundatorem tejże świątyni jest generał Fr. Żymirski. Świadczy o tym umieszczona krypta w kościele opisująca udział generała Żymirskiego w bitwach.
28.08.1828 r. Franciszek Żymirski gen brygady wojsk polskich, dziedzic dóbr klembowskich zam. w Warszawie ul. Zakroczymska 1852 pochował zmarłą 27.08 córkę Ludwikę.
W parafii Klembów zamieszkiwało wiele ludności pochodzenia żydowskiego o czym świadczą wpisy do ksiąg metrykalnych. W 1883 r. parafia Klembów liczy 5000 ludności. Zostaje założony szpital dla osób starszych. A w Klembowie funkcjonują już trzy szkoły początkowe.
W roku 1903 spalił się prawie cały Klembów. A w r. 1907 pożar zniszczył 10 zagród w Lipce.
W 1903 r. zorganizowana została Ochotnicza Straż Pożarna. Rzecznikiem organizowania był ówczesny proboszcz parafii ks. Stanisław Kuczyński oraz działacze ludowi, członkowie miejscowego staszicowskiego kółka rolniczego braci Koskowscy, Rajmund Wilamowski i Andrzej Wojdyna.
Kapłanem tym był ks. Jakub Dąbrowski, proboszcz parafii Św. Jakuba w Warszawie. Ks. Jakub Dąbrowski urodził się 18.VII.1862 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1888 r. Przez długie lata był administratorem parafii Św. Jakuba przy kościele, pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia N.M.P. w Warszawie, ul. Grójecka. Sprawował funkcje dziekana podmiejskiego Dekanatu Warszawskiego, a od 1935 r. był kanonikiem kapituły kolegiaty łowickiej. Zmarł w czasie II wojny światowej. ,,Mąż mój – opowiada Aldona Lipszyc – prosił proboszcza parafii Św. Jakuba na Ochocie o kogoś do pomocy w domu dla mnie. Ksiądz kanonik Jakub Dąbrowski był dawniej proboszczem w Klębowie i przyjaźnił się z moim mężem. Ochrzcił go, dawał nam ślub i chrzcił wszystkie nasze dzieci. Ksiądz kanonik przysłał nam – było to latem 1924 r. — Helenę Kowalską z kartką, że jej nie zna, i że życzy, by S. M. Faustyna Kowalska się udała”. (A. SF.wsp.)
21 lipca 1905 r. wizytacji parafii dokonali konsystorzy Archidiecezji Warszawskiej za czasów administratora parafii Stanisława Kuczyńskiego dekanatu Radzymińskiego.